Stefaan is een vrolijke bruggepensioneerde. Nu hij 61 is, na een professionele carrière die erg vroeg begonnen is, op zijn 17de al, heeft hij eindelijk tijd voor zichzelf (en zijn tuin). Zijn kinderen uit zijn eerste huwelijk en die van zijn tweede vrouw zijn al groot. Zijn vrouw werkt wel nog, als huishoudster, ondanks haar twee universitaire diploma’s in de journalistiek die ze behaalde in haar thuisland, Georgië.

Stefaan was arbeider en vervolgens vertegenwoordiger in de carrosseriesector en is afkomstig uit Merchtem, een dorp op het Vlaamse platteland en is naar Brussel verhuisd toen zijn ouders bijna 50 jaar geleden zijn gescheiden. Na in meerdere gemeenten gewoond te hebben, waaronder Schaarbeek en 1000 Brussel, heeft hij in 1999 een huis gekocht in Jette. Een gemeente waar hij erg graag woont omwille van de groene zones, de nabijheid van het bos en “het hartelijke contact met de buren”.

Stefaan mag dan wel opgevist zijn uit een reservelijst om deel uit te maken van de Burgerraad voor het klimaat, maar hij heeft geen seconde getwijfeld over zijn deelname, want hij ziet het als “een manier om bij te dragen aan een betere wereld”. Het is misschien een utopie, maar dat is wel de uitdaging”. Voor elke sessie staat hij paraat. Hij windt er geen doekjes om, is zuinig met zijn woorden en past galant de kunst van de dubbele bodem toe. Alles interesseert hem, geen enkel onderwerp vindt hij belangrijker dan een ander. “Je moet elke dag iets bijleren, kennis is macht.” Zo vat deze autodidact het samen. Al als tiener werd hij meer aangetrokken door zijn eigen pad, dan door wat een school hem oplegde. Een paar “stommiteiten” en een sterk hunkeren naar kennis maken zijn parcours tot de pracht die het is.